Lokakuu. Mereltä tuulee. Sataa räntää. Päivät seuraavat toisiaan harmaina ja samankaltaisina kuin armeijan marssirivistöt.

Kaapissa ei ole punaviiniä. Se on kaadettu pihlajien oksille. Konjakkia sentään löytyy tilkka. Ei mikään oikein huvita, jalkoja palelee, viluttaa, vituttaa.

442374.JPG

Näppäilen kitaralla Willie Nelsonin Crazya, mutta ajattelen Patsy Clinen tulkintaa, haikeaa.

Crazy, I'm crazy for feelin' so lonely
I'm crazy, crazy for feelin' so blue
I knew you'd love me long as you wanted
And then someday, you'd leave me for somebody new

Worry, why do I let myself worry
Wonderin' what in the world did I do
Oh, crazy for thinkin' that my love could hold you
I'm crazy for tryin' and crazy for cryin'
And I'm crazy for lovin' you

Crazy, for thinkin' that my love could hold you
I'm crazy for tryin' and crazy for cryin'
And I'm crazy for lovin'... you

Kohta haen korillisen puita ja virittelen tulen takkaan. Istumme koiran (minua paljon viisaamman) kanssa sohvalla liekkien lämmössä ja juttelemme maailman asioita.

Kun koira nukahtaa, luen Haavikkoa. Miten se menikään:

...ja että talo, talo, rakkaus ja iloiset ajat eivät aina niin vain satu yhteen